De Officiele Geschiedenis vs De Verborgen Geschiedenis.

In 2015 werd door door de Nederlandse omroep, NPO, (VPRO) de zesdelige serie, Het Duitsland van mijn moeder uitgezonden. In deze serie wordt het beeld geschetst van circa 14 miljoen Duitsers die in 1945 op de vlucht voor het oprukkende Russische Rode Leger, op weg vanuit Oost-Europa naar Duitsland waren. In deze reeks reconstrueert Britta Hosman, wier moeder zelf een vierjarig vluchtelingetje was tijdens dit tragische stuk geschiedenis van WW II, wat haar familie destijds heeft ervaren. Mevrouw Hosman bezocht voor deze documentaire de plaatsen Königsberg (thans Kaliningrad) en Munchen, die haar familie tijdens hun vlucht aandeden. De zesdelige reeks is een “familiegeschiedenis waarover altijd werd geschreven.” https://www.filmfestival.nl/publiek/films/het-duitsland-van-mijn-moeder

DRESDEN.  

In 2006 werd de film, Dresden, gepubliceerd die in het jaar daarop, 2007, ook op DVD uitgegeven werd. De film (die de romance van een Duitse verpleegster, Anna, met een Britse piloot die eerder boven Dresden neergehaald werd en daarbij gewond raakte, beschrijft) geeft verder een beeld over de verschrikking van het Geallieerde massa-bombardement wat plaats had tussen 14 en 15 februari 1945. Hierbij kwamen duizenden Duitse                                                

burgers en die van andere nationaliteiten om het leven. Deze stad was in 1945 volgepakt met mensen, niet slechts Duitse inwoners maar ook talloze vluchtelingen die voor het oprukkende Russische Rode Leger op de vlucht daar waren gearriveerd. Verder was Dresden strategisch gezien, van geen enkel belang; en dat wat er zich aan militairen bevonden, waren geslagen en gebroken groepjes Duitse soldaten die (net als de overige inwoners) maar ál te goed wisten dat een Geallieerde overwinning en een Duitse nederlaag nog maar een kwestie van tijd was. En áls er al een “holocaust” plaatshad in WW II, dan was het wel de holocaust (= een offer wat geheel door vuur verteerd wordt) in Dresden en de overige Duitse steden en dorpen!

 

Eenzijdige Schuld. 

 

Voordat we verder gaan, dient een ding duidelijk te worden gemaakt: zowat álle documentaires, films, artikelen, boeken, tijdschriften (en wat er nog meer aan documentatie voorhanden is) die via de officiele kanalen beschikbaar zijn, beginnen zonder ook maar één uitzondering van een en hetzelfde beginpunt: Adolf Hitler en de Nationaal-Socialistische regering (de Nazis), waren als énigen schuldig aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Om die reden worden bijvoorbeeld de massale gruwelmoorden die door het overgrote deel van het Russische Rode Leger aan het einde van WW II tegen de Duitse bevolking pleegde, “verzacht” ofwel enigszins vergoeilijkt door te wijzen op Hitler met het gebruikelijke commentaar, “Ja, als hij de oorlog niet begonnen was en het Duitse leger zélf geen brute excessen gepleegd had in de door hen bezette landen, waren gruwelen zoals het massale vuurbombardement over Dresden en de misdaden van het Rode Leger zeer waarschijnlijk uitgebleven.” Hier kan dan ook slechts sprake zijn van eenzijdige schuld! En hoe komt dat? De eenvoudige reden is dat een groot deel van de feitelijke, wáre geschiedenis betreffende WW II óf gewoonweg wéggelaten is óf (áls die al aan bod komt) slechts zeer gebrekkig en oppervlakkig beschreven word met als hoofdthema: “Ja, maar het was toch allemaal aan Hitler zélf te wijten.”

 

De Overwinnaars Maakten Geschiedenis Door Die Zélf Te Schrijven. 

 

Nu zullen we beslist niet zeggen dat ook álles wat Hitler gedurende zijn tijd als Kanselier van Duitsland bepaalde en deed ook inderdaad góed was. Het probleem is echter dat het de Geallieerde overwinnaars waren die bepaalden wat Hitler was en wat hij gedaan had. Het waren zíj die de geschiedenis betreffende WW II schreven en daarbij bepaalden wie goed was en wíe slecht en wát goed was en wat slecht. En het mantra wat door alle publicaties die over de Geallieerden, Hitler en het laatste wereldconflict gepubliceerd zijn, weerklonk helder, luid en duidelijk door alles heen: Wíj waren goed en zij waren fout! En door de geschiedenis over WW II te schrijven zoals dit hén het beste uitkwam, máákten zij ook geschiedenis.

 

Zeldzame uitzonderingen.

 

Nochtans zijn er enkele zeldzame uitzonderingen. Zo hebben we enige tijd geleden het boek, De Schaduw van de Bevrijders; Geallieerde oorlogsmisdaden tijdens de Tweede Wereldoorlog van Wim Berkelaar (Uitgeversmaatschappij Walburg Pers, Zutphen, 1995) in handen weten te krijgen. Berkelaar die historicus en redacteur van het Historisch Nieuwsblad is/was, geeft hier het verslag van -zoals de titel van het boek dit al duidelijk maakt- oorlogsmisdaden die door de Geallieerden zijn gepleegd. Op blz. 14-15 schrijft Berkelaar dat vanwege de holocaust die door de Nazis tegen de Joden gepleegd was, het onmogelijk was, ook de eerste tien jaar na 1945 ook de oorlogsmisdaden van de Geallieerden te benoemen. De Duitse krant, de Süddeutsche Zeitung, die net als alle andere bladen in Duitsland onder het gezag van de Amerikaanse bezetter stonden, waagde het, in juni 1946 een artikel te publiceren over de grootschalige verdrijving van volksduitsers uit Tsjechoslowakije. Het gevolg was dat het aantal bladzijden van de krant werden gehalveerd en dat na herhaling van dergelijke publicaties haar licentie zou worden ingetrokken. Maar ook de misdaden van de overige Geallieerden (Britten, Sovjet-Russen) werden tijdens de Geallieerde bezetting van Duitsland in 1945-1949 onbesproken gelaten. Het Oosten van Duitsland (Oost-Duitsland wat later een der satellietstaten van Sovjet-Rusland werd), publiceerde tijdens de Koude Oorlog die tussen het Oosten en Westen aan de gang was, de geschiedenis van de West-Geallieerde misdaden die vlak na WW II begaan waren. De Sovjet-Unie zelf maakte echter geen melding van de gruweldaden die het Rode Leger had bedreven. (idem) Eerst in de jaren ’60 v.d. vorige eeuw werden er (hoewel zeer voorzichtig) wat kritische vragen gesteld over het optreden van de Geallieerden tijdens WW II; in 1967 kwam de toneelschrijver, Rolf Hochhuth, met zijn toneelstuk, Soldaten, waarmee hij de rol van Groot-Brittannië betreffende Polen bekritiseerde; Het land had Polen destijds in de steek gelaten ondanks herhaalde beloften van steun, mocht het worden aangevallen. Dit zorgde voor veel verontwaardiging en het resutaat was dat Hochhuth zijn voorstelling voor een jaar lang niet in Groot-Brittannië mocht vertonen. (blz. 17) Maar nadat de Duitse zender, het Zweite Deutsche Fernsehen (ZDF) op 3 november 1985 de documentaire, Het naoorlogse Duitse wonder: Leed en prestatie van de verdrevenen had uitgezonden waarin aandacht geschonken werd aan wat de miljoenen uit het Oosten van Europa verdreven Duitsers aan ellende meegemaakt hadden, kreeg die hier veel waardering voor; eindelijk werd ook aandacht gegeven aan wat deze miljoenen ongelukkigen destijds hadden ervaren! (blz. 18) Verder beschrijft Berkelaar de verovering van Nemmersdorf door de Russen op 20 0ktober 1944. Al na een dag moesten die de stad echter weer prijsgeven aan Duitse troepen die hen wisten te verdrijven. Berkelaar beschrijft wat de Russen na Nemmersdorf slecht één dag in bezit te hebben gehad, aan gruweldaden aan hadden weten te richten: op straat, binnen de huizen, restaurants, waren slecht talloze lijken van gedode Duitse burgers te zien. Het merendeel van de slachtoffers waren vrouwen die voordat die vermoord werden, nog op brute wijze waren verkracht. Andere vrouwen waren naakt gekruisigd aan de deur van hun huis. Karl Potrek, afkomstig uit Königsberg en lid van de Volkssturm in de dagen van 1944 gaf zijn getuigenis van wat hij zag in de omgeving van Nemmersdorf; in een huis een oude vrouw van 84 jaar was het gezicht volkomen verminkt en stukgeslagen met een bijl; elders vond hij nog 72 vrouwen die op beestachtige wijze waren vermoord. (blz. 43-44) Al spoedig verspreidde het nieuws over deze en andere gruweldaden die de Russen in de zeer korte tijd dat zij heer en meester waren in Nemmersdorf, er gepleegd hadden, naar Oost-Pruisen, Pommeren en Silezië. Het gevolg was een massale uittocht van de bevolking daar. Die trachtten o.a. Dantzig en de noordelijk gelegen havens te bereiken en om dit te kunnen doen, moesten die eerst de zee-inham tussen de kust van Oost-Pruisen en het vasteland oversteken. Het was ijzig koud en het water was bevroren en zij staken die over, met sleeën beladen met huishoudelijk materiaal, voertuigen voortgetrokken door paarden en ook te voet; ouderen en kinderen wisten het echter niet vol te houden en bezweken onderweg van de ijzige kou; verder zakten voertuigen op verschillende plaatsen door het ijs. Bovendien werden die regelmatig onder vuur genomen en gebombardeerd door laag overvliegende Russische gevechtsjagers. Een Oost-Pruisische boer die deze tragedie overleefd had, maakte melding van verwoeste voertuigen, dode paarden en neergeschoten mensen, overal verspreid. (blz. 46) Wat miljoenen Duitse vrouwen het meest -en terecht- vreesden, was verkrachting; het was niet slechts de Nazi-propaganda die hen de angst voor het Rode Leger wat de behandeling van vrouwen betreft, had aangepraat. De slager, Paul Thiel, uit Freystadt,  Silezië, getuigde van 300 vrouwen die in de stad en omgeving met geweld samengedreven werden, onder barre omstandigheden opgesloten werden om vervolgens de hulpeloze speelbal te worden van Russische soldaten die hen misbruikten. Ziekte, zwangerschap, het maakte hen niets uit; allemaal werden zij het slachtoffer van sexueel misbruik. Verder waren er vele van deze gevallen waarbij vrouwen van 12 tot 82 misbruikt werden en gevallen waarbij vrouwen het slachtoffer werden van serie-verkrachting om daarna vermoord te worden, waren geen uitzondering doch veeleer de regel. Waren de Russen zelf al zo erg, het waren vooral de Mongolen en Aziaten (die eveneens in het Rode Leger dienden) die als beesten tekeer gingen; een vrouw uit de omgeving van Breslau, die de verschrikkingen overleefd had, getuigde in de nacht van 8 op 9 februari door twaalf potige kerels bruut verkracht te zijn waarna zij zelfmoord wilde plegen door zich te verhangen; doordat de Russen in en uitliepen, kwam zij hier echter niet toe. Vele andere vrouwen hebben dit echter wél gedaan door zich op een bepaalde manier van het leven te beroven, zowel tijdens die duistere dagen als ná de oorlog. Er waren echter uitzonderingen zoals Lev Kopelev, die als commandant van een Russische legereenheid in 1945 Oost-Pruisen binnentrok. Hij was de Duitse taal machtig en kreeg door contact met de Duitse bevolking een idee wat die intussen aan ellende al mee had gemaakt; hij trad die gematigd tegemoet, trad ook op als tolk en wist zijn mannen met de grootste moeite ervan te weerhouden, een Poolse vrouw te verkrachten. Maar ook hij moest lijdzaam toezien hoe zijn andere landgenoten zich massaal te buiten gingen aan sexueel geweld.(blz. 48-49)

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Verder beschrijft Berkelaar de talloze Duitse burgers die onder erbarmelijke omstandigheden naar de slavenkampen in het uiterste noorden, de Kaukasus en Turkmenistan werden gedeporteerd. Velen lieten hierbij het leven. (blz. 57-58) Ook de Westerse Geallieerden schuwden grof geweld niet; en dit begon al vlak na het begin van de oorlog. Zo was er de massamoord te Abbeville. Na de Duitse inval had de Belgische regering besloten, allen die sympathiseerden met Nazi-Duitsland te arresteren waarna die werden overgebracht naar Frankrijk. Onder de 78 sympathisanten die met drie bussen naar Frankrijk werden overgebracht, bevonden zich Leon Degrelle en Joris van Severen, de leider van de Dietsche Nationaal-Soladiristen. Degrelle die in de maanden mei en juni 1940 in 18 verschillende gevangenissen werd ondergebracht, werd regelmatig zwaar mishandeld. Na de verovering van Frankrijk door de Nazis, werd hij door hen bevrijd. Van Severen werd echter met 21 anderen uit woede over de Duitse invasie in België te Abbeville zonder vorm van proces gefusilleerd. (blz. 80-97) Verder wordt ook het bloedbad te Katyn besproken; het Duitse leger wat op 1 september 1939 Polen binnengevallen was en enkele weken later veroverd had, ontdekte later, in april 1943, dat er in de bossen van Katyn een massamoord plaatsgevonden had. Ruim 200.000 Poolse militairen waren er in koelen bloede vermoord.  Op uitnodiging van de Nazis bezocht het Internationale Rode kruis het gebied middels een internationale commissie samengetseld uit medici die via autopsie vaststelde dat gezien de staat van de menselijke resten, de massamoord rondom april 1940 moest zijn gepleegd. In die tijd waren Duitsland en de Sovjet-Unie nog niet met elkaar in de oorlog verwikkeld. Het ligt dan ook voor de hand dat de Sovjet-Unie voor dit vreselijke drama verantwoordelijk moest zijn geweest. Nadat Duitsland dit bekendgemaakt had, trachtte de Poolse regering  in ballingschap, Sikorsky, zelf ook een onafhankelijk onderzoek naar deze zaak te laten doen. Winston Churchill, trachtte dit te verhinderen daar het hem alles aan gelegen was, nu Rusland in oorlog met Duitsland verwikeld was, Stalin als bondgenoot te behouden. En een tweede onderzoek wat uit zou wijzen dat de Russen de daders waren, zou de betrekkingen slechts kunnen schaden. Met medewerking van de Amerikaanse President, Roosevelt, wist hij een tweede onafhankelijk onderzoek te voorkomen. Op 4 juli 1943 kwam Sikorsky tijdens een vliegtuigongeluk om het leven; de omstandigheden omtrent deze tragedie zijn echter nooit opgehelderd. veel Polen meenden dat omdat Sikorski omtrent Katyn een probleem zou zijn geweest, Engeland of Rusland de hand in het ongeluk zou hebben gehad. Omdat de aanklagers te Neurenberg (het Internationale Militaire Tribunaal) slechts met gebrekkige bewijsvoering tegen de Duitse aangeklaagden kwamen (die hadden er alle belang bij, de massamoord in de schoenen van de Duitsers te schuiven), heeft men deze aanklacht uiteindelijk maar geseponeerd. Deze gegevens en meer zijn te vinden op o.a. de blz. 29-32. Dit zijn slechts enkele van de vele gruwelen die de Geallieerden tijdens de oorlog hebben bedreven.

De Alternatieve Media & Het Internet. 

In 1995 toen dit boek geschreven werd, werd het internet geleidelijk aan voor het grote publiek ter beschikking gesteld. Tot dan toe hadden de alternatieve media slechts een beperkt bereik van wat hun nieuwsverslag aan het publiek betreft. Nadat het internet voor eenieder beschikbaar was gesteld, kwam daar verandering in. Zo konden die hún (dissidente) visie over WW II (en andere onderwerpen betrefende de menselijke geschiedenis) geven. Zo is enige tijd geleden het (engelstalige) boek, Hellstorm; The death of nazi germany, (Aberdeen Books, 2010) van de historicus, Thomas Goodrich, gepubliceerd. Hier worden de verschrikkingen waaraan de Duitse bevolking gedurende 1944-1947 aan heeft blootgestaan tot in detail beschreven: talloze jonge Duitse meisjes waarvan de Russen op gruwelijke wijze een of allebei de borsten afsneden; wat de gruwelijke massa-verkrachtingen betreft, zelfs kinderen van 6 jaar en hoogbejaarde vrouwen werden hier het slachtoffer van! Zelfs de lijken van vrouwen in mortuariums waren voor hen een gewild lustobject!

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Daar waar Berkelaar nog ietwat gematigd overkomt met diens beschrijving van de Geallieerde gruwelen, beschrijft Goodrich die tot in de finesses. Zo beschrijft hij o.m. de ronduit demonische en sadistische martelingen van meisjes van een Duitse arbeidersdienst voor vrouwen die voor de Duitse samenleving als verpleegsters en voor het herstel van straten hadden gediend nadat Sovjet-soldaten de stad, Neustettin, in februari 1945 ingenomen hadden. Een van de leden van deze vereniging was de destijds 19-jaar oude Leonora Cavoa, afkomstig uit Brazilië; omdat dit land op goede voet stond met de Geallieerden, kreeg zij van de Sovjet-commissaris die de leiding over de Sovjet-eenheid had, een voorkeursbehandeling. Toen de leden van dit Duitse vrouwenkamp, 500 in totaal, naar de barakken voor buitenlandse arbeiders van een verlaten metaalgieterij werden getransporteerd door de Russen, leidde Cavoa hen er naartoe. De commissaris was beleefd tegenover haar maar verbood het haar contact te onderhouden met de rest van het vrouwenkamp daar die deel uitmaakten van een “illegaal leger.” Cavoa bestreed dit en zei dat het hier geen leger betrof waarop de commissaris haar vertelde dat als zij haar commentaar zou herhalen, zij doodgeschoten zou worden. Plotseling hoorde Cavoa kreten en zag hoe twee Sovjet-soldaten vijf van de meisjes binnendwongen. De commissaris gaf de vijf opdracht zich te ontkleden wat zij echter uit fatsoen weigerden te doen. Vervolgens dwong hij Cavoa dit te doen. Daarna werden zij gedwongen door de tuin naar de ruimte van de voormalige keukens te gaan. Daar stonden toen nog enkele tafels aan de kant van de ramen. Het was er huiveringwekkend koud en er zaten al enkele Russen te wachten die na het binnenkomen van de meisjes enkele zeer obscene gebaren maakten. Toen zei de commissaris tegen Cavoa dat zij toe moest kijken hoe het meesterras veranderd zou worden in smekende stukjes ellende. Vervolgens betraden twee Polen de zaal, slechts gekleed in hun broek. Een van hen had een mes bij zich waarmee hij voor de ogen van de overige meisjes de rechterborst van een van hen afsneed. Daarna dreef de Pool zijn mes enkele malen in haar buik. Dit alles ging gepaard met juichkreten van de Russen. Cavoa vertelde dat zij nog nooit iemand uit wanhoop en pijn had horen krijsen en gillen als dit meisje! Een van de meisjes was nog zo jong dat haar borsten nog amper ontwikkeld waren; van haar werd -letterlijk- het vlees van haar borsten afgerukt totdat de witte ribben van haar borstkas zichtbaar waren. Bij een ander die zich met zwakke pogingen tegen de Polen trachtte te verdedigen, werd haar licham verticaal opengesneden waarna die er machineolie ingoten wat zij trachtten te ontsteken. Daarna werden er nog meer meisjes binnengebracht die bij het zien van zoveel bloed en ellende begonnen te gillen. Intussen had iemand een gereedschapskist gevonden waarin o.a. een zaag lag. Die werd gebruikt om er de borsten van de rest van de meisjes mee af te snijden; voordat de borsten van een ander meisje werden afgesneden, werd zij eerst door een Rus in haar genitaliën geschoten. (blz. 155-157) En dit zijn slechts een van de talloze gruwelen waaronder de Duitse burgerbevolking te lijden had nadat de Sovjets haar steden en dorpen hadden ingenomen om maar niets te zeggen over de massale terreurbombardementen van de Geallieerden (vnl. de Engelsen die hun aanvalsvluchten s’nachts uitvoerden), dankzij de monsters, Winston Churchill en “Bomber Harris”!) waaronder die al vanaf vlak na het begin van de oorlog onder te lijden had gehad! De talloze vuurhaarden die tijdens het afwerpen van o.a. brandbommen ontstonden, voegden zich geleidelijke aan aaneen tot metershoge, geweldige en hoge vuurzuilen die alle zuurstof in de omgeving wegzogen; vanwege de enorme zuigkracht van deze vuurzuilen werden talloze mensen als luciferhoutjes in de vlammen gezogen! En dit was pas een échte holocaust! Als men dit boek eenmaal gelezen heeft, blijft men verbijsterd achter!*

 

Er is intussen ook een video met dezelfde titel beschikbaar, geproduceerd door de auteur i.s.m. Kyle Hunt. Voor zover bekend, is hier niets vergelijkbaars door de gevestigde uitgeverijen gepubliceerd! Hiervoor moeten we verwijzen naar https://www.youtube.com/watch?v=qkQ6J5F01Do (“Hellstorm – Exposing The Real Genocide of Nazi Germany (full”)

 ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦   

We hebben al eerder verwezen naar de zesdelige televisiereeks, “Het Duitsland van mijn moeder” van Britta Hosman. Hoewel mevr. Hosman ongetwijfeld haar uiterste best gedaan zal hebben, de ware feiten betreffende de laatste jaren van de oorlog boven water te krijgen (wat haar kennelijk niet gelukt is) moet gezegd worden dat deze zesdelige documentaire verbleekt bij wat er wérkelijk voorgevallen is in Duitsland gedurende de jaren 1944-1947. Op deze website komt iemand aan het woord die terwijl die nog een kind was, de vreselijke verhalen betreffende de vreselijke omstandigheden in het Duitsland van vlak voor en vlak na de oorlog van haar grootouders moest vernemen. https://therebel.is/en/news/rebelofoz/849616-the-rape-of-germany

————————————————————-

Tot nu toe hebben we via de Mainstrean Media & Pers (MSM&P) slechts verhalen over de holocaust gehoord waarvan gezegd wordt dat die een  enige en unieke gebeurtenis is die zijn weerga in de menselijke annalen niet kent (ongeacht dat ook álles ook niet wáár is wat er ons over is verteld!) Het is nl. gebleken dat holocaust-overlevenden niet altijd even zorgvuldig met de waarheid betreffende de “dodenkampen” (zoals de Duitse kampen zoals Auschwitz, Treblinka, Sobibor, etc. nog altijd genoemd worden) zijn geweest! Hierbij verwijzen we naar https://www.youtube.com/watch?v=14keduc2GBs  Het zal duidelijk zijn dat video-documentaires zoals “The Treblinka Archeology Hoax” zeer warschijnlijk nooit door de MSM uitgezonden zal worden! In tegenstelling zijn we letterlijk (en voornamelijk gedurende de jaren ’60 en ’70 v.d. vorige eeuw) overspoeld met allerlei bizarre getuigenissen van overlevenden die (of die nu deels of geheel op waarheid berusten of niet),  vervolgens kritiekloos door de overgrote meerderheid als absoluut waar werden geaccepteerd. Een van degenen die beweerde de holocaust overleefd te hebben, is Herman Rosenblat. Na zijn getuigenis te hebben gegeven, kreeg hij zowat internationaal aanzien. Later bleek hij alles echter uit zijn duim gezogen te hebben! zie, https://www.youtube.com/watch?v=9SQWB36uKkw  En hij was zeer zéker niet de enige! Nochtans is het niet toegestaan om aan de “zes miljoen” te twijfelen!

 

 

 

Nu we zoveel over de holocaust gehoord en gelezen hebben, moet de vraag worden gesteld:  Wanneer wordt er eens een gedegen documentaire uitgezonden waarin een Duitse overlevende zijn of haar getuigenis geeft over wat hem/haar destijds overkomen is toen de Russen, opgestookt door de Joodse minister van Propaganda onder Josef Stalin, Ilyah Ehrenburg, als beesten tekeer gingen nadat die eenmaal voet op Duits grondgebied hadden gezet? Tot nu toe hebben we hier NIETS van gezien! En let wel: we zijn hier niet slechts verplicht om alle propaganda-verhalen rondom de holocaust, Hitler, etc. aan te horen, we worden ook nog eens gedwongen de huichelarij van onze politici te verdragen die weer eens tijdens een massale inval in Gaza door het geavanceerde en tegenover de Palestijnen superieure Israëlische leger beginnen te kwelen dat “Israël het recht heeft om zich te verdedigen.” Terwijl die maar ál te goed weten dat die vermeende “geavanceerde raketten” die Hamas regelmatig afschiet, weinig of geen schade aanrichten in Israël, laat staan dat die vele slachtoffers zouden maken!

 

Liegende Christen-zionisten.

 

En we hebben al helemaal geen enkel goed woord over voor de christen-zionisten zoals Jeroen Bol (voorzitter van de George Whitefield stichting), Dirk van Genderen, Gertjan de Jong, Feike Ter Velde, Jan van Barneveld en vele anderen, die de bijbelse waarheden op zulk een wijze verdraaien zodat Israël er altijd als een onschuldig lam tevoorschijn komt terwijl de Palestijnen door hen letterlijk gedemoniseerd worden als “terroristen” terwijl die zelf al voor zestig á zeventig jaar het slachtoffer zijn van een wreed en gruwelijk Israëlisch regime! Zo zien we dat liegen niet altíjd een probleem schijnt te zijn bij christen-zionisten zoals de bovengenoemde! En ondertussen staan de kranten bij tijd en wijle vol met artikelen waarin beweerd word dat her en der het anti-Semitisme toeneemt en men weet maar niet waaróm dit zo is. Het énige wat je dan hoort, is dat de Joden als “Gods uitverkoren volk” zo door de duivel worden gehaat! De enige echte en goede verklaring die hier voor gegeven kan worden, is deze: steeds meer mensen komen er (via het internet, want de MSM&P zullen ons dit écht niet vertellen), achter dat niet álles waar is wat de officiele geschiedenis van WW II betreft; het waren nl. Joden die Duitsland (vnl. Berlijn) veranderd hadden in een immorele poel des verderfs voor Hitler er als politicus ten tonele verscheen!  Het Christendom werd er door Joden die de macht over de Duitse media en pers hadden, belachelijkgemaakt, gekleineerd en beledigd! De Duitse cultuur werd er geschoffeerd en er werd de spot mee gedreven. Nadat Hitler aan de macht gekomen was, heeft hij hier geleidelijk aan een eind aan gemaakt door de Joden van hoge posities te ontheffen. Verder zijn steeds meer mensen begonnen te ontdekken dat de “Palestina was een leeg land-mythe” inderdaad ook een MYTHE was en dat de Palestijnen die al eeuwenlang vreedzaam in Palestina hadden geleefd, op wrede en brute wijze door Joodse terroristische organisaties en milities werden verdreven! Desondanks wordt de mythe tot op deze dag gehandhaaft om de rest aan christen-zionistische leugens betreffende Israël in stand te houden! Steeds meer mensen hebben ontdekt dat er in verschillende landen (vnl. Duitsland) mensen gevangen zitten om de enige “misdaad” die zij begaan hebben: het betwijfelen van verschillende aspecten van de holocaust! Intussen zijn hun reputatie en carriëre vernietigd en zijn zij financieel geruïneerd! Tegelijkertijd zijn er ook Joden die aan het Nazisme wisten te ontkomen door op tijd naar veiliger oorden te vluchten en dus niet in gevaar zijn geweest maar nu wél een goed pensioen, betaald door Duitsland, genieten; ook zij kregen van de Duitse overheid compensatie hoewel zij zich gedurende WW II niet in Duitsland of de door haar bezette gebieden bevonden, laat staan dat zij ook maar eenmaal een Duits kamp van binnen gezien hadden! Vind het dan ook niet vreemd dat er zoals dit in de zomer van 2014 gebeurde dat er in verschillende delen van de wereld demonstraties tegen Israël plaatsvinden toen Israël weer eens een inval deed  in Gaza waarbij meer dan 2.000 Palestijnen op gruwelijke wijze werden vermoord. Op bepaalde plaatsen zoals o.a. in Frankrijk, leidde dit to rellen.En tijdens de Israëlische militaire operatie, Protective Edge, hadden sommige Joodse mensen in Den Haag de moed, de Israëlische vlag voor hun raam of balkon te hangen ter ondersteuning van het Israëlische regime. Let wel, dit zijn dezélfde mensen die flink protesteren wanneer die zouden ontdekken dat deze of gene de holocaust (of bepaalde aspecten daarvan) in twijfel trekt! En dit wekt altijd de woede op van mensen die zich niet langer laten verblinden door Joodse en christen-zionistische leugens rondom het Israëlisch-Palestijnse conflict; vandaar deze massademonstraties in verschillende landen zoals ook in Nederland zelf! Dit alles heeft totaal niets met “anti-Semitisme” (op zich een lege, ijdele en nutteloze frase), van doen! Het wordt eens tijd dat we de ándere kant van de geschiedenis over WW II te horen krijgen. Wat het internet betreft, is er al veel over te vinden. Wat de MSM&P betreft, zullen we daar nog lang op moeten wachten (áls die al de moed hebben, dit te gaan doen!)

 

(* En wat heeft de christen-zionist, Jan van Barneveld, over deze verschrikkingen te zeggen? Juist, dat dit alles plaats kon vinden omdat Hitler de intentie gehad zou hebben, de Joden in Duitsland en vervolgens in heel Europa te vernietigen. en wel vnl. door middel van massale vergassing. Om die reden heeft God ingegrepen en heeft al deze ellende over het Duitse volk gebracht; het Joodse volk is volgens Van Barneveld nog altijd het “uitverkoren volk van God” en om die reden klinkt het schril en fanatiek in de christen-zionistiche wereld vol van allerlei leugens, tegestrijdigheden en huichelarij: “Wie het Joodse volk aanraakt, raakt God Zélf aan!” Regelmatig worden we er in zowel seculiere als christen-zionistische artikelen op gewezen wat Hitler en Nazi-Duitsland de Joden hebben aangedaan. Het zou eens goed zijn door hierop te reageren wat de Joden met Duitsland deden voordat Duitsland de Joden allemaal (naar men zegt!!) aangedaan zou hebben!)  

 

Ton Nuiten – Dinsdag 29 December 2015.