Op 6 juli 1960 deelde het Suppreme Allied Command United States Airforce aan professor Charles H. Hapgood (verbonden aan het Keene College in Keene te New Hampshire) via Luitenant-Kolonel, Harold Z. Ohlmeyer, per brief mee dat zij op zijn verzoek de wereldkaart van Piri Reis hadden bestudeerd en onderzocht. Op het onderste deel van deze kaart, zo deelde men Hapgood mee, is de stelling dat daar de Kroonprinses Maertha-kust in Queen Maudland en het Palmer-schiereiland op Antarctica op afgebeeld is, juist is. Verder worden deze geografische gegevens onderschreven door die gegevens die door de Zweeds-Britse Antarctica-expeditie tijdens haar onderzoek van dit gebied met seismische apparatuur in 1949 werden verkregen. En dit deed weer zeer sterk vemoeden dat dit gebied (de kustlijn) in kaart was gebracht voordat dit met een dikke ijskap zou worden bedekt. Kortom: De kaart van Piri Reis die in Constantinopel in 1513 na Chr. werd gemaakt, geeft hier een gebied weer in een tijd dat het nog niet door een dikke ijslaag was bedekt.Officieel heet het dat Antarctica echter pas werd ontdekt in 1818. Het is pas daarna, dat bovengenoemde gebieden in kaart werden gebracht. Dat dit gebied pas in 1818 voor het eerst zou zijn ontdekt, wordt echter zoals hierboven blijkt, wordt echter tegengesproken door de kaart van Piri Reis. Reis op zijn beurt, maakte duidelijk dat hij de informatie voor zijn kaart niet zélf had ontdekt; die was weer afkomstig van oudere kaarten. Een deel daarvan was afkomstig van kaarten die door de ontdekkingsreizigers in de vijftiende en zestiende eeuw (zoals o.a. Christopher Columbus (de ontdekker van het latere Amerika) alsmede documentaire bronnen uit de vierde eeuw v. Chr. Charles Hapgood vertelde in 1963 van mening te zijn dat deze kaarten op hun beurt weer waren gebaseerd op bronnen uit een zeer antiek verleden en zei te kunnen bewijzen dat er voor 4000 v. Chr. een beschaving moet zijn geweest die de aarde destijds al in kaart had gebracht.
De Officiële Geografische Geschiedenis.
De conventionele ofwel gangbare geschiedenis zoals wij die nu kennen, heeft het dat de eerste beschaving zich ontwikkelde in het Midden-Oosten in het oude Mesopotamië ná 4000 v. Chr. Daarna volgde de ontwikkeling van de beschavingen in Egypte en Sumerië in circa 3000 v. Chr. gevolgd door de Indusvallei en China. Apart daarvan onstonden er circa 1500 jaar later de beschavingen in Noord- en Zuid-Amerika. Die hebben zich vervolgens verder ontwikkeld. Om die reden, zo wordt er binnen de conventionele wetenschap betoogd, moeten al die oude beschavingen nogal primitief afsteken tegenover onze, zeer vergevorderde beschaving. De kaart van Piri Reis echter, weerlegt deze opvatting. Maar het belangrijkste wat zijn kaart aantoont, is dit: het ijzige en zeer koude Antarctica zoals we dit nu voor lange tijd kennen, moet ooit eens in een ver verleden ijsvrij zijn geweest. Het zeer koude klimaat wat er nu reeds lang heerst, zou zijn voorafgegaan door een veel milder klimaat. En dat dit gebied geleidelijk aan toch door een dikke ijslaag bedekt wereld, zou toe te schrijven zijn aan een verandering betreffende de aardas. (“Het Ontstaan en het Einde van Alles” van Graham Hancock (B.V. Uitgeversmaatschappij Tirion, Baarn) 1995, zie blz.11-18)
Wie Was Piri Reis?
Piri Reis (die eigenlijk Muhiddin Piri Ibn Hadji Mehmed heette), was afkomstig uit een familie met een lange maritieme geschiedenis. Hij was een Ottomaanse admiraal die o.a. deelnam aan verschillende campagnes en hij schreef later zijn Kitab-I-Bahriye ofwel Zeevaarthandboek waarin hij veel van wat hij tijdens zijn zeereizen had waargenomen, in dit werk had opgetekend. https://nl.wikipedia.org/wiki/Piri_Re%27is
Niet de Enige.
Het was niet slechts Piri Reis die met zijn kaart (gebaseerd op oudere kaarten zoals al aangegeven), die met een heel andere voorstelling van Antarticta kwam. Zo ontdekte professor Charles Hapgood tijdens de kerstvakantie van 1959-1960 in de Library of Congress te Washington tijdens zijn onderzoek naar gegevens over Antartica er de kaart van Oronteus Finaeus. Op deze kaart uit 1531 (die eveneens als die van Piri Reis was gebaseerd op oudere kaarten) waarop het Zuidelijk halfrond te zien is, staan Queen Maud-land, Enderby-land, Wilkes-land, Victoria-land en Marie Byrd-land er vrij van ijs op afgebeeld. Hapgood leidde hieruit af dat dit gebied waarvan de langdurige ijsvrije periode die circa 4000 jaar v. Chr. eindigde, door een onbekende beschaving in kaart moet zijn gebracht. (“Het Ontstaan en het Einde van Alles”, blz.19-21) En in 1569 nam Mercator (die eigenlijk Gerad Kremer heette) de kaart van Oronteus Finaeus op in zijn werk, Atlas. En de achtiende-eeuwse Franse geoloog, Philippe Buache, stelde een kaart op die gebaseerd was op kaarten die veel verder in de tijd terug gingen dan die van Oronteus Finaeus en Mercator. Ook op deze kaart is Antarctica ijsvrij te zien. (idem, blz.21-23)
Antartica: Ijzig, Koud en Onherbergzaam: Altijd Onbewoond & Verlaten Geweest?
Officieel heet het dat het zuidelijkste deel van onze aarde, Antartica, een ijzig, onbewoond en verlaten gebied zou zijn.Er zou geen leven en vegetatie zijn. En dat dit altijd zo zou zijn geweest. Maar is dit wel zo? Uit boven genoemde oude kaarten blijkt dat dit continent eens ijsvrij moet zijn geweest. Maar er is meer: In 1893 ontdekte de poolreiziger, Captain Larson er versteend hout en een wormensoort op Seymour Island. Larson ontdekte er tijdens zijn speurtocht nog iets anders:
“Ongeveer 50 ballen, gemaakt van klei en zand, op een plateau, ongeveer 40 voet boven het zeeniveau, werden door hem waargenomen, en alsof er nog meer positief bewijs was dat mensen dit land in een voorgaande periode bewoond hadden, waren een aantal van deze ballen geplaatst op pilaren van vergelijkbaar materiaal, eveneens gevormd door de handen van mensen.”
En tussen 1928 en 1930 had de toenmalige commandant, Richard Byrd, er de eerste van een reeks van vijf speurtochten op Antartica op zitten. Uit de resultaten van zijn onderzoek ter plaatse, was Byrd tot de conclusie gekomen dat dit poolgebied in vroeger tijden ooit eens een warm klimaat moet hebben gehad.
Verse Zoetwatermeren onder het Ijs.
Er zijn op dit continent tevens goedbewaarde fossielen en een ondergrondse stroom ontdekt, “Van vijf en twintig mijl lang, die door gecrystalliseerde grotten heenloopt”, waar zeerobben zouden leven. In het verleden werd melding gemaakt van “ijsvrije oases en watervallen, die van rotsachtige kliffen in de valleien die vers-watermeren bevatten, stroomden; bergen, variërende van duizenden voet boven de ijzige woestenij; gefossiliseerde bomen; de kennelijke overblijfselen van versteende wouden en lagen van kolen en andere mineralen.” Een van deze (nu reeds lang door het ijs bedekte) meren die in 1996 ontdekt werd, was het Vostok-Meer. Een tweede meer wat er later werd ontdekt, zou kleiner zijn dan het Vostok-Meer, maar zou vermoedelijk ongewone levensvormen kunnen herbergen. inquisitr.com/3044721/antarctica-hidden-lake-found-under-ice-may-harbor-ancient-life/ https://www.mnn.com/earth-matters/wilderness-resources/huge-subglacial-lake-discovered-underneath-antarcticas-ice En wat die “versteende wouden” betreft, wijst dit erop dat dit gebied ooit eens bebost moet zijn geweest.
Permanente Marinebases.
Tijdens WW II zouden de Nazi’s er op Antarctica een marinebasis, “Schwalbenland”, hebben gehad. Later zouden er de Verenigde Staten, het Verengd Koninkrijk (UK), Rusland en andere landen hun permanente bases vestigen. Dit alles is met veel geheimzinnigheid omgeven. Zie voor meer gegevens: https://www.youtube.com/watch?v=237F1_aLXZ8 (“The Real Secrets Hidden in Antarctica…. Revealed”) Ook nu nog zijn er vele mysteries rond dit continent.Hieromtrent doen dan ook vele geruchten de ronde. Maar feit is, dat het eigenlijk nooit altíjd een ijzig, onherbergzaam en onbewoond gebied is geweest terwijl dit ons al voor lange tijd wel is voorgehouden.
Ton Nuiten – Woensdag 11 September 2019.
Koren & Kaf: Het Scheiden van Feiten & ficties. 